Godfried Bomans
Tag: Eenzaamheid
Mensen die de eenzaamheid niet kunnen verdragen, zijn juist de minst plezierige metgezellen.
Nergens is men zo eenzaam als in een grote stad. Wie daar het kleine nest van zijn gezin verlaat en de huisdeur achter zich sluit, wordt plotseling een silhouet in de straat, een voorbijganger, een naamloze.
Men is gelukkiger in de eenzaamheid dan in de uitgaande wereld. Zou dat niet daardoor komen, dat men in de eenzaamheid denkt aan de dingen, en in de wereld gedwongen is te denken aan de mensen?
Hoewel ik vaak in diepe ellende ben, is er nog steeds kalmte, pure harmonie en muziek in mij.
De eenzaamheid is het vaderland der grote geesten.
De stad verlost ons niet van de eenzaamheid, en het platteland schenkt ze ons niet; de eenzaamheid is in onszelf.
Ik ben nooit minder eenzaam dan wanneer ik alleen ben.
Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn. Hij kan het proberen, maar hij houdt het nooit vol. De enige ruimte waar het om gaat, is de oksel: er moet iemand zijn bij wie je kan wegkruipen, bij wie je je kan verstoppen. Als je dàt hebt, moet er veel gebeuren wil je die geborgenheid weggooien voor een zweefsprong met een toevallige voorbijgangster.
