P.C. Boutens
Tag: Sterven
Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje. En alle beetjes die je stierf, ’t is vreemd, maar die vergeet je. Het is je dikwijls zelf ontgaan, je zegt ik ben wat moe. Maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe.
Vrees niet het leven te verliezen, want de dood is slechts een verandering van woning.
Het leven op zichzelf is niets gewichtigs: ook alle dieren leven. Maar eervol, wijs en moedig sterven, dat is waarlijk groots. Met volkomen gemoedsrust van hier te scheiden, als eenmaal onvermijdelijk ons laatste uur nadert, daarin ligt iets verhevens.
Mensen, die niet verder dan de oppervlakte kijken, denken dat gezondheid eigen aan het leven is, en richten verwijten tot hun gestel als ze ziek zijn. Maar ik, die weet, aan hoe uiterst fijne draden dat weefsel hangt, verwonder mij, dat we niet altijd ziek zijn; en als ik de duizenden poorten zie, die tot de dood leiden, dank ik God dat wij maar één keer kunnen sterven.
Men moet van het leven scheiden zoals Odysseus van Nausicaä afscheid nam, – meer zegenend dan verliefd.
Het laatste bedrijf is bloedig, hoe mooit de komedie en al het andere ook mag wezen; men werpt tenslotte wat aarde op uw hoofd, en ’t is voor altijd gedaan.
De dood eist alles op. Sterven is een wet, geen straf.
Wij sterven dag in, dag uit.
